Vandaag heb ik een workshop voorbereid voor een europees congres van klinische farmacologen - zeg maar apothekers die op de ziekenafdeling met artsen meewerken. Welke medicijnen gebruiken in de palliatieve fase van een kankerproces? Farmacologisch ben ik helemaal geen kei, maar toch is het fijn iets van vijftien jaar praktische wijsheid met morfine en andere lijdensverzachters te kunnen delen. Het leuke is bovendien dat de organisatie mij vroeg om op dat zelfde congres ook iets over communicatie met kankerpatiënten te vertellen. Het vogeltje zal zingen zoals het gebekt is en zal dit doen vanuit een spirituele invalshoek. Eigenlijk hebben we het dan over de persoon van de zorgverlener als medicijn.
Hoe onze persoon helend medicijn wordt, is natuurlijk het steeds voorlopige eindproduct van een gans levensproces met veel fasen, complicaties en aspecten. Wat me daarin met de jaren belangrijker lijkt te worden is dankbaarheid. Daar hadden we het deze avond over in een vriendengroep die sinds een pelgrimstocht in 1991 maandelijks bijeenkomt. Dankbaarheid is zoveel meer en zo anders dan etiquette en beleefdheid. Dankbaarheid is ondermeer een antidotum, een tegengif dat je bewust jezelf toedient op momenten van dreigende verbittering, van verzinken in een vicieuze cirkel van zwarte gedachten en verwijten. De economisering, juridisering en regularisering van ons leven, vooral van ons werkmilieu, is momenteel een belangrijke oorzaak van verzuring en verbittering. Dankbaar proberen te kijken naar wat je daarin niettemin ook gegeven wordt aan mogelijkheden is je zo'n tegengif toedienen. Het werkt niet altijd, maar soms heel goed. Een boeddhistisch monnik zou zeggen: het helpt 'de tijger in jezelf te temmen'.
Je kan overigens ook proberen 'preventief' - als het goed gaat - dankbaar te zijn. Al gevaccineerd?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten