zaterdag 12 juli 2008

Jonge mensen die erin geloven

Vakantie... de grote leeg-loop? Rusten is iets anders doen, las ik ooit. Nadenkend over dit 'anders doen' viel ik op de rol van jonge mensen daarin.

Tijdens het vorige weekend organiseerden we met een team 'Familiedagen' in het Bezinningscentrum Drongen. Twee keer per jaar gebeurt dat: in het Krokusverlof en aan het begin van de grote vakantie. Ik doe dan dingen waar ik in het gewone leven zelden of veel minder aan toe kom: dagelijks een toneeltje spelen bijvoorbeeld - in het vel kruipen van Esau, en van de ongelovige Thomas, en van de man die een huis wou bouwen op rotsgrond of op zand... En hoe onnozel het soms lijkt als we eraan beginnen, telkens komt er weer veel meer uit dan we gedacht hadden. En muziek spelen en zingen, veel muziek, volwassenen en kinderen die samen piano, klarinet, gitaar, djembe, trommel, dwarsfluit spelen. Heerlijk. En koppels ontmoeten, en veel jongeren want zij zijn tegenwoordig de sterkhouders van de Familiedagen. Zij willen er absoluut bij zijn en trekken de ouders mee. Dat belooft!

Iets anders doen, dat is voor mij ook een huwelijk inzegenen. Hoogstens enkele keren per jaar zit het erin. Ik ontmoet het koppel vier à vijf keer en telkens is het toch wel een voorrecht om een scharniermoment te mogen meebeleven. Deze week ontmoette ik een nieuw koppel voor het eerst, en volgende zaterdag zegen ik een ander huwelijk in. Hoewel ze allen reeds langer samenwonen, hoor ik telkens weer dat die jonge mensen het kerkelijk huwelijk met zijn liturgisch ja-woord betekenisvol blijven vinden. Toch niet zo vreemd, denk ik dan als religieus, want leggen religieuzen hun laatste geloften ook niet vaak pas na vele, vele jaren af (in mijn geval na 13 jaar)? Waarom zou een koppel dan na heel korte tijd al een definitieve keuze moeten maken?

Jonge mensen voeren je soms naar ongewone plaatsen. Volgende zaterdag stappen Thomas en Isabel in het huwelijksbootje, letterlijk ook, want een boot zal hen voeren naar een kerk midden een jachthaven in Zuid-Frankrijk. Dat levert mij een week vakantie in het zonnige zuiden op, en dat is werkelijk heel lang geleden. Daar zal ik iets anders doen: rusten!

dinsdag 1 juli 2008

Mens, erger je niet

Gisteren meldde het radionieuws dat volgens de Federale Controle en Evaluatie Commissie gemiddeld 38 euthanasies per maand worden uitgevoerd, en dat de commissie nogmaals aandringt op meer informatie over euthanasie. Dat ontlokte mij enige ergernis en bedenkingen.

Waarom komt dit nu in het nieuws, bedacht ik? Lang moest ik niet nadenken. Toevallig is er net een brochure verschenen, een editie van het 'LEIFblad', dat blijkbaar aan de door de Commissie geuite vraag naar informatie over euthanasie moet voldoen. Als ik me niet vergis 50.000 exemplaren, ondermeer verzonden met De Huisarts. Toevallig is de voorzitter van de Federale controle en Evaluatie Commissie ook de voorzitter van het LEIF-forum. Toch allemaal mooi georchestreerd.

Misschien moet de radio eens melden hoeveel patiënten gemiddeld per maand sterven met palliatieve begeleiding, of het nu gaat om een overlijden in een palliatieve eenheid of in een andere setting, begeleid door een palliatief supportteam. Dat zijn er beslist veel meer dan 38. Nietttemin moet dan ook eens aangedrongen worden op meer informatie over palliatieve zorg. Wees niet bang, dit zal niet gebeuren.
Op de eerste bladzijde van die brochure lees ik: 'Wist je dat het tijdstip van overlijden bij 4 op de 10 Vlamingen bepaald wordt door een (medische) beslissing? M.a.w. dat hun overlijden medisch gestuurd wordt en niet meer 'natuurlijk' is?' Het cijfer is exact, toch volgens bepaalde onderzoeken. Wat betekent die 4 op 10 voor mij? Dat men gezien de geneeskundige evoluties bewust moet omgaan met die beslissingen. Wat echter mijns inziens vooral gesuggereerd wordt door het helemaal vooraan te zetten, zonder het expliciet te zeggen, is dat in 4 op de 10 gevallen iets 'onnatuurlijks' gebeurt... levensbeëindiging. En dat is al te kort door de ethische bocht.
Wat euthanasie betreft ben ik weliswaar principeel tegen, maar nooit fanatiek, en de mensen die duidelijk euthanasie willen begeleid ik tot het einde. Ook vind ik, getoetst vanuit mijn dagelijkse ervaring, dat er in de brochure juiste praktische opmerkingen en informaties staan over euthanasie. Toch erger ik me aan de blijkbaar niet te stuiten mediatieke pletwals om euthanasie te promoten als de 'voie royale' naar een waardige dood, terwijl het in werkelijkheid slechts om een uitzondering gaat. Het mediatieke beukwerk heeft wel degelijk (toch tijdelijk) effect op het gedrag van de mensen. Dit stelde ik vast bijvoorbeeld naar aanleiding van Claus' dood - niet toevallig is zijn weduwe de laatste bekende vlaming die in de brochure aan het woord komt. Ja, de brochure heeft het over meer dan euthanasie, zelfs over palliatieve zorg, maar de hoofdtoon is duidelijk: euthanasie.
Ik heb soms bewondering voor de bekeringsijver van de 'euthanasiasten'. Wij, katholieken, kennen dat soort proselytisme niet meer.