zondag 25 oktober 2009

Twee maanden en twee beelden later

Niet te geloven dat het alweer twee maanden geleden is dat ik deze blog aanvulde. Het zijn drukke weken geweest, en dat blijft even zo. Het boek en het UCSIA-symposium (21 november, campus Drie Eiken Antwerpen) omtrent de effecten van ziekenhuismanagement, veel lezingen, nieuwe mensen in het palliatief team enzomeer. Eerder dan mijn activiteiten te delen, wil ik twee beelden met u delen die mij aangesproken hebben in de voorbije tijd.

Meerdere weekends geleden zag ik een aflevering van de Britse serie Wallander (die zich in Skandinavië afspeelt). Wallander is een detetective die verschrikkelijke moorden moet ophelderen. Op het einde van die aflevering ontmoet de hoofdfiguur zijn vader, een kunstschilder. Vader en zoon hebben een lastige relatie en Wallander heeft dat moment steeds voor zich uitgeschoven. Wallander komt in het atelier van zijn vader die aan het schilderen is en aanvankelijk niet reageert. Wallander gaat zitten en breekt dan uit in een hartstochtelijk wenen. Hij kan zijn job niet meer aan, snikt hij. De vader stopt met schilderen, draait zich naar zijn zoon , en vertelt: 'Toen je een kind was, vroeg je mij: waarom schilder je altijd hetzelfde, altijd bomen? Wel, elke ochtend denk ik: nu ga ik iets anders schilderen: een zeezicht, een open landschap, een portret... En ik begin, maar telkens komt ik uit bij bomen. Ik kan niet anders.' Wallander glimlacht.
Dat vond ik een erg troostend filmfragment. Op 16 september was het 25 jaar geleden dat ik bij de jezuïeten intrad. Voordien, maar ook nadien, heb ik zo vaak iets anders willen doen en vooral zijn, maar altijd weer ben ik bij deze toch wel vreemde vorm van leven die de mijne is - religieus leven - uitgekomen.

Het ander beeld dat de laatste tijd veel in me leeft is het oog van de storm. Ik voel me midden zoveel activiteiten als in het oog van een storm. Het is daar rustig, het is kwestie van mij niet door de storm te laten vatten. Ik evolueer mee in het oog van de storm, momenteel.