Het evangelie volgens mij

Het idee om een blog te starten kwam er in het zog van de publicatie van een boek waarin ik een aantal overwegingen ofte homilies heb verzameld die ik in de loop van de jaren heb gemaakt. Daarin heb ik steeds geprobeerd de brug te maken tussen actuele levenservaringen en het 'verre' verhaal van de evangelies. Uit die pendelbeweging ontstond 'Het evangelie volgens mij'. Meer hierover op de website van Lannoo: http://www.lannoo.be/content/lannoo/wbnl/listview/1/index.jsp?auteurcode=620
Maar misschien zijn boeken en lange homilies wat uit de tijd, en moet het meer komen van korte gedachten en pendelbewegingetjes via een blog.

Deze avond sprak ik nogmaals over euthanasie voor een parochiegemeenschap en iemand vroeg me of er een verschil is tussen gelovigen en niet-gelovigen. Ik heb in elk geval al gelovigen ontmoet die euthanasie laten uitvoeren. Maar misschien is de eerste vraag niet of gelovigen al dan niet euthanasie laten doen, net zoals ik ook niet vind dat de eerste vraag naar de artsen wat betreft euthanasie is: voer jij euthanasie uit of niet? Wat de artsen betreft lijkt me de eerste vraag: neem jij het lijden van mensen ernstig? Misschien dat voor een gelovige die denkt aan euthanasie omdat hij of zij erg lijdt - of beter: voordat hij of zij ernstig lijdt - een belangrijke vraag kan zijn: wat betekent het voor mij dat er in onze maatschappij andere mensen zijn die ernstig lijden maar niet eens over de capaciteit beschikken om euthanasie te vragen, zoals personen met een aangeboren mentale handicap? Ik tik het met enige schroom. Gewoon een uitnodiging om te proberen te denken vanuit verbondenheid met de arme. Ik heb ergens de intuïtie, maar ook niet meer dan dat, dat daarin kracht ontdekt kan worden. Die intuïtie lijkt me overigens te schuilen in de zaligsprekingen van de Bergrede. Het lijkt natuurlijk wel redelijk hoog, bergrede-lijk hoog, gegrepen.