donderdag 15 mei 2008

Justine, c'est fini

Op 14 mei heeft ze medegedeeld dat ze afscheid neemt van het professioneel tennis. Ik heb er mij altijd over verwonderd dat ik mij zo kan identificeren met een sportpersoonlijkheid. Hoe is het mogelijk dat ik mij wat ‘dépri’ kon voelen op dagen dat Justine Henin een belangrijke match verloor? Belachelijk lijkt het wel, als je denkt aan de echte ellende die in de wereld bestaat maar die me niet noodzakelijk zo dépri maakt. Wat zegt het over mij dat ik betekenis hecht aan haar sportverhaal? Justine, wie zegt gij dat ik ben?

En ik ben blijkbaar niet alleen. Hoevelen maakt Tommeke Boonen niet blij als hij nog eens Parijs-Roubaix wint? En wanneer was Luik nog eens een zo vurig stede als toen Standard kampioen werd? En hoevelen zullen zich nu toch dankbaar weten voor de carrière van Justine Henin: de emoties, de thrillers, de fenomenale backhands, la petite belge die de grote Amerikanen versloeg, geen agressief gekreun maar stijlvolle wilskracht?

Het stoppen zou iets te maken hebben met het worstelen met haar identiteit. La reine de la terre battue, battue par elle-même? Tennismachine? Dochter van een te vroeg gestorven moeder? Verloren en teruggevonden dochter van haar vader? Gescheiden vrouw? Op zoek naar zichzelf, naar het essentiële, naar de liefde?

Op diezelfde woensdag bereidden we met een groep zomerse bezinningsdagen voor families voor. En jawel, het thema draait deze keer rond identiteit. Wie ben ik werkelijk? Die identiteit vinden we in relatie met de ander, en daar hebben we toch enige keuzevrijheid in. Welke voorbeelden, spiegelbeelden kiezen we ons, naast Justine natuurlijk? Die ander dat kan bijvoorbeeld een bijbels figuur zijn die ons aanspreekt, of tegenspreekt. Keuze zat! ‘Wie zegt gij dat Ik ben?’ vraagt Jezus aan Petrus. Uit de betekenis(sen) die ik geef aan Christus put ik mijn identiteit; in datgene waarin Hij mij aanspreekt herken ik mijn dieper verlangen. Zo vind ik het heel inspirerend dat Hij iemand is die enerzijds erg actief is en anderzijds steeds weer probeert zich terug te trekken om zichzelf en zijn Abba te vinden.
Die evangelische beelden bekijk en herbekijk ik graag,innerlijk. Maar toegegeven, wat hebben we ook genoten van het tennistieke genie van Justine. Merci. ‘Allez’!

1 opmerking:

Thomas zei

Ik leef/lees met je mee ;)...