donderdag 5 juni 2008

Rituelen helen

'Straks is er de ziekenzalving', fluistert een patiënte mij gisteren toe. 'Om 18 uur'. Het klonk als iets belangrijks en iets feestelijks. 's Avonds - ik was het al vergeten - kwam ik eerder toevallig langs haar kamer. Haar neef, een witte pater, stond er in albe. Er waren heel wat familieleden. Het bed, waarin ik ze meestal aantref, was leeg. Ze zat in een zetel, niet in slaapkledij maar in 'gewone kledij'. 'Waar is de patiënt?' grapte ik, maar eigenlijk dit ook meer dan een grapje: dit ritueel gebeuren gaf haar toch een ander 'aanschijn'. En zo heeft haar neef haar gezalfd.

Een beetje verder vind ik een ongeneeslijke Afrikaanse oma. Ze spreekt enkel rwandees. Wij kunnen niet met haar praten als er geen tolkend familielid bij is. Ondanks haar eeuwige glimlach toch een beproeving voor haar en voor ons als team. Als ze me ziet lacht ze en grijpt mijn handen en armen vast en we omhelzen elkaar. Het is ondertussen een vast 'ritueel' geworden. Als je de taal helemaal niet kent, ben je echt overgeleverd aan het non-verbale, aan gebaren. Hoe vervelend ook, toch is het ook een weg om een andere taal te ontdekken. Gisteren was er een familielid dat kon tolken: 'Ze zegt dat zij geneest als de dokter haar vasthoudt (of is het omgekeerd?).' Rituelen helen.

2 opmerkingen:

Miriam zei

Heel herkenbaar, het genezende van het ritueel! Na haar ziekenzalving was mijn moeder nog 14 dagen als moeder onder ons, zorgend, aandachtig, zelfs feestend (ze liet taart halen bij de bakker aan de overkant als we op bezoek kwamen!) op de palliatieve afdeling in André Dumont, Genk. Het mooiste geschenk dat ze (Hij) ons gegeven heeft!
Miriam

Miriam zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.