In de voorbije week was er weer heel wat te doen rond euthanasie, en wel bij 'levensmoeheid'. En of dit nu onder de euthanasiewet valt of niet, dit fenomeen lijkt helaas niet zeldzaam te zijn bij oudere mensen. Hier wil ik enkel twee zaken vermelden die mij opvielen.
Het merkwaardige was dat een media-figuur - collega Dr. Marc Cosyns - moest optreden om te .... de-mediatiseren, om de media weg te trekken van het gebeuren zodat met meer rust een beslissing kon voorbereid worden.
In verband met de interpretatie van de wet werd ik getroffen door een beeld dat werd gebruikt in een naar mijn aanvoelen sereen verhaal over een analoog euthanasieprobleem in De Standaard van 28 maart. 'Er moet een maatschappelijk principe zijn, van hoe we als groep met het levenseinde en met het lijden van oudere mensen omgaan. Maar dat kan nooit een strikt principe zijn. Het is zoals de zee en het strand: je kunt niet zeggen dat de zee altijd tot daar komt en nooit verder. Maar de zee is wel de zee en het land is wel het land. In de grensstrook raken maatschappelijke en individuele principes elkaar. Die strook moet er zijn, maar ze mag niet zo wijd worden dat er misbruik kan ontstaan.' Een beeld om te laten nawerken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Inderdaad, het komt steeds vaker voor... We worden dan ook steeds ouder door de betere levensomstandigheden, betere hygiëne, noem maar op. Men vraagt zich soms af of het wel ooit de bedoeling is geweest dat we als mens zo oud kunnen worden. In die zin is die levensmoeheid goed te begrijpen. Oudere mensen weten instintief wanneer hun 'moment' er is en als dat dan niet kan omdat het lichaam te gezond is, zorgt dat voor flink wat frustratie. Ik hoop dat in de toekomst mensen zelf kunnen gaan bepalen wanneer het voor hen genoeg is geweest. De vergelijking die u daar aanhaalt is zeer mooi, dat wou ik toch nog even meegeven.
Een reactie posten