zondag 30 november 2008

Hoort, wie klopt daar, kind'ren?

Vandaag ben ik in een Parijse parochiekerk naar de mis gegaan, en was er getuige van een merkwaardig ritueel dat ik nog nooit gezien of liever gehoord had. De parochiepriester kondigde aan dat twee jonge, ongedoopte vrouwen zich wilden aanmelden aan de kerk. Deze twee zogenaamde kathechumenen willen zich voorbereiden op het doopsel.

Toen volgde het ritueel. Van buitenaf klopten ze op de grote kerkdeur achteraan in de kerk. De parochiepriester opende de zware deur en liet ze binnen. Na officieel gevraagd te hebben om tot de kerk te mogen toetreden, gingen ze met de stoet van priesters en misdienaars naar voor. Daar getuigden ze nog kort over het waarom van hun stap. Een van hen vertelde dat ze in een totaal ongelovig milieu was opgevoed, maar dat ze zich niettemin van kleinsaf gelovig had geweten.

Hoort, wie klopt daar, kind'ren?

2 opmerkingen:

anne zei

Kloppen om binnengelaten te “mogen” worden … wie stelt dit gebaar tegenwoordig nog? Letterlijk wordt er niet vaak meer aangeklopt omdat je op vele plaatsen zo binnen kan lopen en open ruimtes als landschapsbureaus en lofts hebben zelfs geen binnendeuren … Overal word je gezien en gehoord en zelf kan je zoveel (ongewenst) zien en meemaken dat het soms genant is … Privacy is een rekbaar begrip: je hoort op zoveel plaatsen lawaai dat letterlijk bij je binnenkomt en waar je je zo moeilijk kan voor afsluiten.

Nochtans, aankloppen als een “mag ik binnenkomen?” is een mooie vraag: wie die vraag stelt, zal ook binnen wel voorzichtig zijn en ‘er’ niet alles naar zijn of haar hand zetten … Aankloppen is met heel veel respect toenadering zoeken en in termen van dankbaarheid, generositeit en gulheid denken en voelen: is dat niet juist het mooie van het beeld of het verhaal van de sint die stààt voor warmte, niet gemeten gulheid, generositeit, waar we allen – het kind in elk van ons nog altijd levendig – ten diepste naar verlangen …?

Anne

Nikolaas Sintobin sj zei

In welke parijse kerk speelde dit zich af?