zondag 14 september 2008

Partir, c'est mourir un peu

Deze morgen is Jose Luis, een spaanse jezuïet en huisgenoot, na twee jaar studie in Leuven teruggekeerd naar Sevilla. Hij heeft het hier naar eigen zeggen zeer naar zijn zin gehad. Partir, c'est mourir un peu, maar op een bepaalde manier verlaat je elkaar nooit helemaal als je bij 'de Compagnie' - zoals de jezuïeten zichzelf vaak noemen. Dat is een mooi aspect van het jezuïetenleven: dat je zowat overal in de wereld terecht kunt bij mensen die in dezelfde spiritualiteit zijn gevormd. De wereld is ons huis. Maar dat betekent niet dat we ons niet hechten aan plaatsen...

Deze namiddag ben ik na het geven van een lezing in 'de heerlijckheit' te Geetbets - of all places, maar wat een mooie locatie - teruggekeerd naar de plaats waar ik meer dan 14 jaar heb gewoond: Godsheide. Het huis wordt omgevormd tot een orthopedagogisch centrum (kinderen met opvoedingsproblemen), en stelde zijn deuren open, mede in het kader van de Open Monumentendag. Ik vond het belangrijk voor de nieuwe bewoners om mijn interesse en steun te tonen voor een erg zinvol project, maar ik vond het ook belangrijk voor mezelf want het afscheid van dit huis heeft me moeite gekost, vooral omwille van de vele, toegegeven meestal niet piepjonge mensen die hier hun religieuze identiteit vonden en die niet zomaar een nieuwe spirituele heimat vinden. Van buiten is er weinig veranderd aan het huis, maar vanbinnen zijn vooral de voordien ruime gangen en tussenruimtes 'gecompartimenteerd' in functie van verschillende leefgroepen, en dat maakt het gebouw wat 'kortademiger'. De orthopedagogische groep beseft dat wel, maar moet een tussenweg zoeken tussen respect voor architectuur en de noodzaak om apparte leef-ruimtes te creëren. En ik ontmoette heel even Tim die nu in een van de vroegere paterkamers woont. Hij maakte een heel tevreden indruk. Kansen geven aan jonge mensen die een moeilijke levensstart kennen, dat is toch wel een stuk verrijzenis na de dood van 'ons' bezinningscentrum.

2 opmerkingen:

anne zei

Dag Marc,

Hechten en onthechten, een samenspel …? Een moeilijk evenwicht …?
Er is al veel onheil aangericht in situaties waarin mensen zich teveel hechten aan het materiële, aan geld. Denk aan familievetes, jaloezie tussen buren of ‘vrienden’, ruzies bij erfenissen, conflicten tussen landen. Het lijkt me een beetje (veel) de bedoeling dat we ons ont-hechten aan wat ons afhoudt van de weg van ‘tijd voor anderen (en voor zichzelf)’.
Maar we hechten ons toch als mensen vanzelf en graag aan bepaalde plaatsen, ja, plaatsen waar we gelukkig waren of zijn en waar we zinvol bezig waren of zijn. Die plaatsen worden symbool van iets diepers ... We hechten ons gelukkig ook aan mensen en vaak zijn het dan net de kleine, schijnbaar onbelangrijke dingen als een stemtimbre, een typisch gebaar of een houding die zo’n deugd doet … Helemaal onthecht is dus ook niet goed …?

Groetjes,
Anne

Annelies zei

Beseffen dat die kleine geschenken geschenken zijn, telkens de openheid blijven bewaren om ze te kunnen 'ontvangen', en beseffen dat ze op zich niet veel betekenen, maar wel in zoverre ze verwijzen naar datgene wat je maar dankzij het besef van die gegevenheid kan blijven ontdekken.. dat is misschien het evenwicht tussen niet te gehecht zijn en zich hechten aan zaken... iets zeer ambigu dus, maar wel mooi. En leuk hier het voorbeeld van stemtimbre te lezen, het doet me denken aan een goede vriend die me ook daarmee soms fel kan raken.