Ik weet het niet, maar ik geloof dat...

Zondag laatstleden was het Brondag voor de ignatiaanse familie. Er werd onder andere iets behartenswaardigs verteld over de nieuwe generaal van de jezuïeten (en van de ignatiaanse familie dus). Adolfo Nicolàs verbleef meer dan veertig jaren in het Verre Oosten. Wat hem treft in de oosterse spiritualiteit is een bepaalde nederigheid met betrekking tot onze kennis van de essenties van het leven, zoals God. Oosterlingen zijn niet vlug geneigd tot dogmatische formuleringen. Dat was me uit het hart gegrepen. Een bepaalde vorm van 'agnosticisme (daarmee bedoel ik: 'ik weet het niet, maar ik geloof dat...') lijkt me vruchtbaar. Dat geldt voor mij met name voor het spreken over God en over wat goed is en wat kwaad. Mensen die heel precies weten wie God is en wat Hij wil, blinken niet altijd uit in menselijkheid. Zo zij het niet.